چه سخت است ،

                                         دلتنگ قاصدک بودن ...

                                                    در جاده ای که در آن ،

                                                                  هیچ بادی نمی وزد ... !

در انتظار تو ...

کاسه صبر که هیچ ،

صبر کاسه هم لبریز شد ...!

اگرکسی را نداشتی که به او بیندیشی؛

 به آسمان بیندیش!

زیرا در آسمان کسی هست که به تو می اندیشد...

كفش هاي كهنه را دور نياندازيم،

شايد دوباره به كوچه هاي قديمي برگشتيم ...

بگذار

بگذار سپیده سر زند

چه باک که من بمیرم و شبنم فرو خشکد

و شبگیر خاموش شود و شباهنگ گنگ گردد

و مهتاب رنگ بازد و ستاره ی سحری باز گردد

و راه کهکشان بسته شود...

بگذار سپیده سر زند و پروانه به سوی آفتاب پر کشد

دکتر شریعتی

تازه می فهمم بازی های کودکی حکمتی داشت ...!

زوووو ...

تمرین روزهای نفس گیر زندگی بود ...

جهـــ ان در اول دایـــ ـــره بـــ ــود

بعــد از تصــ ـــآدُف با یکــــ کفشـــدوزکـــــ
ذوزنقـــــه شـــ ُد !

تــــا در چهـــآر گوشـــه ے ناهمگــون ِ آن بنشینیـــم
و بـــراے هم پاپوش بدوزیــ ـــم !

روح گاهی
مانند قاصدکی
با تلنگری
از هم می پاشد ...
با نسیمی
که
دیگر
از بادی
سهمگین نیز
خطرناک تر است ...

بیائیم نخندیم . . .

به سرآستین پاره ی کارگری که دیوارت را می چیند و به تو می گوید،ارباب

نخند

به پسرکی که آدامس می فروشد و تو هرگز نمی خری.

نخند

به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می رود و شاید چندثانیه ی کوتاه معطلت کند.

نخند

به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه ی پیراهنش جمع شده...

ما را از کودکی

به جدایی ها عادت داده اند

همان جایی که روی تخته سیاهمان نوشتند:

خوب ها / بدها