من دیگه خسته شدم بسکه چشام خیسه و نم
خوب ببینم و بفهمم و بازم چیزی نگم
من دیگه بریدم از بس شکستم از خودی
توی اینه خیره شم بگم به چشمام چی شدی
خستم از حرفای خوب و بی سر و ته بی ثمر
حسرت یه عمره رفته عقده های تازه تر
متنفرم از ادمای بی مغز و شلوغ
از کتابایی با اسمای قشنگ متن دروغ
دیگه نوبت توئه خسته شی دنیا؛ بشکنی
این بار ایستادم تا آخرش با کفش آهنی
بات میجنگم تا نگی ترسیده بود پیاده شد
بس که پشت پا زدی گذشتن از تو ساده شد
همه از عشق میگن و باز آبروشو میبرن
عقل کل نشون میدن از خودشون بی خبرن
به جای حرف های پوچ و گنده و بی سر و دست
بگو تا کی باید این نمایش و دید و نشست
وقتی حتی نمیخوای بازی کنی بازیت میدن
حتی میخوای خودتم که باشی باز نمیذارن
همه میخوان اونی باشی که خیالشون میخواد
من دیگه داره از این بازی سیرک بدم میاد
هر چقدر زانو زدیم بات اومدیم دیگه بسه
هر چقدر خرد شدیم و دم نزدیم دیگه بسه
عاشق و عارف و درویش و من و تو و خدا
روبروت وایمیستیمو با هم میخونیم همصدا

چقدر دلتنگم من برای آنروز ، که خروس خانه همسایه را

بی جهت سنگ زدم ...

و کبوترها را ساعتی پر دادم

من هنوز در فکرم

روی بام خانه ، زیر سقف آسمان می خوابم

و به فصل سرما ؛ زیر کرسی به دعا می شینم

که خدایا امشب آسمانت ، برف سنگین به زمین هدیه کند

و چقدر خوشحالم ، وقتی با چکمه نو

روی برف ها به زمین می افتم ...

آخ که آن روزها را ، در قماری به امید فردا

من چه آسان باختم ...

چه کسی می داند که چرا در غربت 

خنده ای  بر لب نیست ؟!

من دگر یادم نیست ، آخرین بار چه زمان خندیدم !

چه کسی می داند که چرا دیگر باز

در حیاط خانه ها حوضی نیست ؟!

و برای یافتن چکمه ای نو به کجا باید رفت ؟!

چقدر زیبا بود ؛ شوق رفتن به کلاس اول

درس بابا نان داد از کتاب آموختن

یادگاری روی نیمکت کندن

در کلاس منتظر رنگ تفریح بودن

من در آنروز نمی داستم

که سعادت یعنی ؛

یک کشیده از معلم خوردن

کاش میتوانستم باز، در میان جمعی

بی غرور گریه کنم

همکلاسی تو کجایی؟! تو نمیدانی من

چقدر دلتنگـــم ...!

مرا ببر به خواب خود، من خسته ام از همه کس

که خواب و بیـداری من هر دو شکنجه بود و بس

تو را نگاه میکنـم که خفتــه ای کنـار من

پس از تمام اضطراب، عذاب و انتظار من

تــو را نگاه میکنـم، که دیدنــی ترین تویــی

من از تو حرف میزنم، که گفتنی ترین تویی

من از تـو حرف میزنـم و شب تمـام میشود

تو را نظاره میکنـم همین ترانـــه میشود ...

کلماتم را در جوی سحر می شویم

لحظه هایم را

در روشنی باران ها

تا برای تو شعری بسرایم روشن

تا که بی دغدغه

بی ابهام

سخنانم را در حضور باد

این سالک دشت و هامون

با تو بی پرده بگویم

که تو را

دوست می دارم تا مرز جنون.

«شفیعی کدکنی»

به چه می خندی تو ؟

به مفهوم غم انگیز جدایی ؟

به چه چیز ؟

به شکست دل من یا به پیروزی خویش ؟  

به چه می خندی تو ؟

به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد ؟

یا به افسونگری چشمانت

که مرا سوخت و خاکستر کرد ؟

به چه می خندی تو ؟

به دل ساده من می خندی

که دگر تا به ابد نیز به فکر خود نیست ؟

خنده دار است بخند ...

تــو نگو که خیال محاله
رفتنت واسه این دل تنها

یه سوال ِ بی جواب ِ
مث خواب ِ یه عذاب ِ

نمیــدونی چـه تیـره و تــاره
حال قلبی که از تــو و دوریت

بی قراره بی قراره
نگو دیره که نمیره

آخرین نفسـام ِ و بی تــو
دارم حس میکنم که میمیرم

لااقل بـزار این دم آخــر
از چشات همه چی رو بگیرم

توی ِ لحظه ی خستـه ی دلخوشی
که توی بی نفسی من و می کشی

کاش بهـم دل خستـم و پس بدی
یا به قلب یخی تــو نفس بدی

همه باورم و ترسم از اینه
که بیاد روبه روم و بشینه

غم و درد چشام و ببینه
بگه حال و روالش همینه

گاهی می گذرم از همه دوریم
مثــل قایقـی از دل دریــا

که یه لحظه چشاتــو ببندی
یــه لـحظه چشاتــو ببندی

بخندی
بخندی

من دلم می خواهد

ساعتی غرق درونم باشم!!!

عاری از عاطفه ها

تهی از موج و سراب

دورتر از رفقا…

خالی از هر چه فراق!!!

من نه عاشق هستم ؛

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

من دلم تنگ خودم گشته و بس…!

تو حضـور مبهم پنجـره ها
روبــروم دیـوارای آجریـه
خورشید روشن فـردا مال تـو
سهــم مـن شبــای خاکستـریه
توی این دلـواپسـی های مـدام
جـز ترانـه های زخمـی چی دارم
وقتی حتـی تـو برام غریبــه ای
سر رو شونـه های بـارون می ذارم
اســم تــو بـرای مـن مقــدســه
تا نفـس تو سینه پر پر می زنـه
بـاورم کـن که فقـط بـاور تـو
می تـونه قفل قفـس رو بشکنـه
منـم و یه آسمـونه بی دریـغ
منم و یه کوره راه نا گزیر
ای ستـاره شبــای مشـرقی
پر پرواز من و ازم نگیر

زندگی مثل یه رویــاست

مثل فریاد، مثل غوغاست

زنـدگی مثـل یـه شیــشه

می شکنــه واسه همیــشه

زنــدگـی مثـل یـه درده

مثـل پـاییـزه کـه زرده

زنـدگـی مثـل یه گنجــه

داری امــا پـر رنـجــه

زنـدگی مثـل یه خورشیـد

واسـه دل همیشـه تابیـد

زنـدگی مثـل یه دریـاست

ولی سرچشمـه ی غـم هاست

زنــدگـی مثـل غـریبــه

کـه یـه آشنــا نـدیـده

زنـدگـی مثـل طـلـوعــه

دردای مـا بـی غـروبــه

زنــدگـی مثـل ستـــاره

مثــل چشــم بی قــراره

زنــدگی مثـل یه نـم نم

نمیـشـه از دردمـون کـم

ادامه دارد ...

همه لرزش دسـت ودلــم
از آن بودکه عشق پناهی گردد
پــــروازی نهگریـز گـاهی گردد
آی عشـــق   ...  آی عشــــق
چهـره آبی‌ات پیدا نیست

و خنکای مرهمی برشعله زخمی
نه شور شعلــه بر سرمای درون
آی عشـــق ...    آی عشــــق
چهـــره سـرخت پیــدانیست

غبار تیره تسکینی بر حضور وهن
و دنــج ِرهائی بر گریز حضــور
سیــاهی بر آرامـش آبـی
و سبزه برگچه بر ارغوان
آی عشـــق   ...  آی عشــــق
رنگ آشنــایــت پیــدا نیـست

خدایا! من دلم قرصه! کسی غیر از تو با من نیست

خیـالت از زمیـن راحت که حتی روز، روشن نیست

کسـی اینجا نمی بینه که دنیا زیر چشمــاته

یه عمر یادمون رفته که زمین دار مکافاته

فراموشــم شده گاهـی که این پایین چـه ها کردم

که روزی بــاید از اینــجا پیـش تـو برگـردم

خـدایـا وقت برگشتـن یه کم با من مدارا کن

شنیدم آغوشت گرمه اگه میشه منم جا کن...

توي فصل سرد پائيز

توي سرماي زمستون

دخترك تنها و خسته

ميشينه كنج خيابون

تو دل كوچيك و نازش

طفلكي يه دنيا درده

چشماشو ببين چه سرخن

آخه بازم گريه كرده

رو لباس پاره پورش

دونه هاي سرده برفه

مي بيني ساكته اما

تو دلش يه دنيا حرفه

خيلي وقته كه لباشو

كسي خندون نمي بينه

آره رسم روزگاره

بايد از غصه بميره

ادامه ...

دلـــــم می گیرد از گفتن ؛

دریغا شهر قلــــبم راغروبی تیره پوشانده است ...

تمام پیکرم از ســــردی شب های غربتــــ

سختـــــ می لرزد ...

حصــــار ذهن مـــــن آشفته و تب دار ،

درونــم از حبــــاب لحظه ها سرشار ...

که همچون ضربــــه های ساعت همیـــشه

با قــــدم های زمــــان

از دور می آیــــد ...

و غــــم چون زخمـــه ای بر تــــــار

تمـــام پیکرم را می خراشد از جــــدایی ها

و ذهــــنم در حصار تنگ اندیشه ،

صبـــــور از باور بودن ...

غمـــین از حیرت ماندن

دریغا ! من نمی گویم غمـــــم را

با چه کس گویــــم ؟!

بگو با من تو ای همـــراز ، ای همــدرد ...

مگـــر آیا مجـــالی هست ؟!

دلــــم می گیرد از گفـــتن ....!

بی تو تنها گریه کردم تو شبای بی ستاره
انتظار تو کشیدم تا که برگردی دوباره

در غروب رفتنت ، لحظه هایم را شکستم
زیر بارون جدایی با خیال تو نشستم

پشت شیشه روز و شب ، دل به بارون می سپارم
من برای گریه هام ، چشمه ها رو کم می یارم

انتظار با تو بودن منو از پا درمیاره
ترس از این دارم که بی تو ، تا ابد چشام بباره

آیینه ها دچار فراموشی اند

و نام تو

ورد زبان کوچه خاموشی

امشب

تکلیف پنجره

بی چشم های باز تو روشن نیست!!!

و به یاد سهراب

می نویسم دوباره غزلی

از می و عشق

پشت دیوار همسایه ما،

می زند پیچک تنهایی من

پنجه بر شیشه صبح

و به عشق گل سرخ

شبنمی هدیه از او می گیرم

تا به گلدان بدهم

و به یاد نیما

می نویسم دو خط شعر غریب

از پس فاصله های زندان

و به تقلید گل نو

می سرایم غزلی از از شب و مه

پشت این مه بهاری هم هست

و چکاوک سر آن سرو بلند

می سراید نغمه

من یقین دارم امروز همه قاصدکان

بر سر سبز بلند دشت آزادند

و من و تو در این دشت غریب

باز هم گم شده ایم ...

 آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست 

حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست

دیگر دلم هوای سرودن نمی کند

تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست

سربسته ماند بغض گره خورده دردلم

آن گریه های عقده گشا در گلو شکست

ای داد، کس به داغ دل باغ ،دل نداد

ای وای،های های عزا در گلو شکست

"بادا "مباد گشت "مباد ا"به باد رفت

"آیا "زیاد رفت و"چرا "در گلو شکست

فرصت گذشت و حرف دلم نا تمام ماند

نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست

تا آمدم که با تو خدا حافظی کنم

بغضم امان نداد و خدا ... در گلو شکست...

یاد سهراب بخیر!

آن سپهری که تا لحظه ی خاموشی گفت:

تو مرا یاد کنی یا نکنی

باورت گر بشود گر نشود

حرفی نیست؛

اما...

نفسم می گیرد در هوایی که نفسهای تو نیست!

توي آسمون دنيا هر کسي ستاره داره
چرا وقتي نوبت ماست آسمون جايي نداره 
واسه من تنهايي درده
درد هيچ کس رو نداشتن
هر گل پژمرده اي رو
تو کوير سينه کاشتن
ديگه باور کردم این رو

که بايد تنها بمونم
تا دمه لحظه مردن
شعر تنهايي بخونم

من دلم می خواهد ساعتی غرق درونم باشم!!

عاری از عاطفه ها...

تهی از موج و سراب...

دورتر از رفقا...

خالی از هرچه فراق!!

من نه عاشق هستم ؛

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من...

من دلم تنگ خودم گشته و بس...!

شیشه ی عطر بهار، لب دیوار شکست ...
و هوا پر شده از بوی خدا
همه جا آیت اوست
دیدنش آسان است
سخت آن است که نبینی او را ...

من آمده ام ...
من از صدای سوزان مشرق ،

از بادیه های صمیمی آفتاب ،
از قبایل عاشقان کهن می آیم ...
پنجره را باز کن...
ای شکوه قامتت معنی زلال عشق...
بر من بتاب تا سبز شوم تا خون خوب طراوت در
خیابانهای اندامم جاری شود

پنجره را باز کن...
بگذار تا نگاهت سفر کنم تا کوچه های قدیمی،
تا باغ های پر گل ...
به التهاب پاهایم بنگر که من از وارثان مجنونم ،

به دل بنگر که آنجا مغاک قدیمی عشق است ...
پنجره را باز کن...
اینک دل در قربانگاه چو قربانی استاده است ...
بگذار زخم عمیق نهایت حکایت عشق و عشق های
عتیق را زنده کند ...

من نمی دانم و همین درد مرا سخت می آزارد

که چرا انسان، این دانا این پیغمبر

در تکاپوهایش، چیزی از معجزه آن سوتر

ره نبردست به اعجاز محبت، چه دلیلی دارد؟

چه دلیلی دارد که هنوز

مهربانی را نشناخته است؟

و نمی داند در یک لبخند، چه شگفتی هایی پنهان است!

من بر آنم که در این دنیا

خوب بودن – به خدا – سهل ترین کار است

و نمی دانم که چرا انسان،

تا این حد با خوبی بیگانه است ...

و همین درد مرا سخت می آزارد ...!

 فریدون مشیری