قـرار عاشقـی ما ،

روی نیمکت چوبیِ خاطــره های ماندگار

زیر تک درخت *سـایــه* گستر بــاغ آرزو ...

بیـایی یا نیـایی تمـــام نمی شــوم ،

من شعــر حضــورت را مدت هاست سروده ام ...

بمــانی یا نمــانی ،

ســردتر از این نمی شوم ...

من سال هاست قصـه ی دنباله دار غصــه ها شده ام

بگـویی یا نگـویی پاسخــی نیست مـــرا ،

من فصــل هاست که طـرح سکوت شده ام ...

بخـواهی یا نخـواهی در قرار عاشقــانه ام؛ حتــی یک طرفه

تنــها با اجــازه پرنـده های مهـاجر، مــرورت می کنم ...

و باکـــم نیست از انتـــظار ...

که عادت بد ثانیه هایم شده است !

خوب مـــن ...

بیـــا کمی بچشیــم طعم شیرین با هم بودن ها را

میان هجـــوم بی وقفــه ی تنهــایی های خاموش ...

بیـــا تا قـــدم برداریم ، با هم ... شانـهبه شانه ...

دست در دست و بشکنیــم حصــار دیوارهای سخت آجری را

بیــا علی رغم زمینیبودنمــان نگاهمان آســمانی باشد

قلب های کوچکمــان دریــایی ...

بیــا شکست دهیم تلخی هایی را که شکسته اند آدم های شکستنی دیارمان را

با عشق ... با احساس ... با دست های در هم گره خورده به مهــری

که توانشان دوچندان شده ...

کنــار بگذاریم سستی ها را و برای خودمان برای احساسمان ؛

سنگ تمـام بگذاریم ...

بیـا باور کنیم که می شــود هنـوز ... با احساس بود و زیست و دوام آورد

زندگی را !

خوب مــن ...

من آماده ام تا با تو خاطراتم را بسازم از عشق

و تمام دلم را وقف احساست کنم ...

من آماده ام تا قدم بگذاریم با هم ،

در راه برای همبودن و ماندن و حتی مردن

بیــا تا ناامیدی رخنه نکرده میان اشتیاق عاشقــانه وجــودم ...

تا هنــوزمی تپد دلــم ... بینابین تپش های بی قرارقلب های شیشه ای

آدم های قـرن انتــظار ...

بیـــا تا کمی هم عشــق را تجربه کنیم،

میــان این آشفتــه بازار هـوس های خیـابانی ...

هنوز هوای دلــم ابــری ست ...

هنوز خوب نمی شود این زخم کهنه

هنوز حرف های ناگفته بسیار است

در این سیاهی فصــل های بلند ؛

هنوز با هجــوم دلتنگی لحظه های آشفته ام روی هم تلنبار است

هنوز آوازهای آبی و آفتابی سهم رویای شبانه ام ... حتی نیست

هنوز زندان تنگ اتاق با دریچه ی بسته

بر دلـم داغ تنهــایی می گذارد

کســی نمی شنــود صــدای مــرا

مانـده ام در این قفــس تنهــا

هنوز خوب نمی شود این زخم کهنه

تا امروز، هنوز هوای دلم ابری ست ...

دلم هوای باران دارد ...

کم آورده ام ...

سخت کم آورده ام ... این بار، حتی کلمات را ...

انگار مدت هاست هیچ واژه ی مناسبی به ذهنم خطور نکرده

تمام واژه ها برایم فقط تکرارند و تکرار ...

و دیگر هیچ احساسی ازشان نمی گیریم

کم آورده ام و خسته ام از تک تک احساس هایم این روزها

از صمیم قلب خسته ام، دلم یک خواب طولانی می خواهد

و آرامشی عمیق که در آن غرق شوم و راه نجاتی نباشد

عجیب شده ام این روزها ،

حس می کنم غوطه ورم میان یک عالم احساس ناشناخته

بینابین تفکراتی مبهم و گنگ که گیجم کرده اند و دیگر نمی فهممشان

روزهای هفته را گم کرده ام و انتظار تک تک روزهایم را از تنوع انداخته

انتظار یک هیجان خوب، یک روز متفاوت، یک احساس زیبا، یک تجربه ی شیرین

منتظرم و به انتظار لحظه هایم را بدون داشتن هیچ حسی

تنها  لمس می کنم و می گذرم از کنارشان ...

کاش باز هم واژه ای بیایم برای لمس پر احساس لحظه هایم

کاش ...

من دلم می خواهد

ساعتی غرق درونم باشم!!!

عاری از عاطفه ها

تهی از موج و سراب

دورتر از رفقا…

خالی از هر چه فراق!!!

من نه عاشق هستم ؛

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

من دلم تنگ خودم گشته و بس…!

به اندازه ی دلتنگی شاپرک ها

به اندازه ی شکستن شمعدانی ها

و به اندازه ی تنهــــــــا ماندن قاصـــــــدک

به وسعت دریـــــا ... دلگیــــــرم، نه از تـــــو ...

از خــــودم و ایـــن آدمـــــک های چوبــــکی

کجاست جاده ای که مرا به تو برساند؟

کجاست آن شب گرد شوریده ای که

صدای محزونش مرحمی باشد؛

بر قلــــب زخمـــی ام؟

خستـــــه ام ....

بیــــزارم ....

از این دوستان به ظاهر دوست ...

هیچکــــس هـمـــــــراه نیست

برای تمام لحظه های باهم بودنمان ، کم دارمت ...

برای تمام شادی های تقسیم نشده ام ، کم دارمت ...

برای تمام غم های تلنبار شده ،

برای تمام شب دلتنگی ها ...

برای تمام ثانیه ثانیـــه های چشم انتظاری

تمام تنهایی هایی که دوشادوش ثانیه هایم می آیند

کم دارمت ...

از تمام سهم بودنت ؛ تا کنون

تنها غم واژه هایی که یگانه مخاطبشان تو بودی

نصیب من شده است ...بی انصافیست ...

کمی هم باش ... برایم ، تنها کمی ...

اما... با تمام وجود ...

بو می کشم عطر حضورت را ؛

از لابلای خش خش خشک خاطراتی که کم آورده اند

حس مهربان نگاهت را ...

خالی می کنم جای دستانت را ،

میان هجوم دست هایی که هرگز ...

هیچ یک ... دستانم را گرمابخش نخواهند بود به مهر !

اینک ، بعد از رفتن بی بهانه ات ...

آسمان شب های سکوت دلم ،

گم کرده است راهروشن مهتابرا ...

و من ؛ میان این همهآرامش کم می آورم تو را !

نه ... نمی گویم کاش بودی ...

نه ... نمی خواهم برگردی ...

برایتپش های بی قرار قلبم ،

بودنت کافیست ؛ حتی در فرادست ها

خوب باش و خوب بمان ، خوب من

و مراقب احساسی باش که از قلب من ،

 با خود به میهمانی گل ها برده ای ...

بریده ام از تو

از احساست

از خیالت ...

هر چند دلتنگی ات هجوم می آورد ... مدام

به قلب کوچکم و راحتم نمی گذارد

اما ...

تو برو ... با خیال راحت

نگران من و لحظه هایم نباش

من روزهایم را زنده گی می کنم!

نه به معنای تمام زندگی،

اما ...

همین هم مرا کافیست ...!

تمرین می کنم نبودنت را

شاید چون درس های سخت اما شیرین مدرسه

ملکه ذهنم شود نداشتنت ...!

گاهی هم میشه زندگی رو با تمام وجود حس کرد...

دور از تمام تلخی هاش،

خالی از تمام سختی هاش...

گاهی میشه آسون تنت رو به دست باد بسپاری؛

ذهنت رو راهی آسمون کنی،

و تمام حواست رو به دریا بدی...

گاهی میشه زیر بارون چشمات و ببندی و

بوی مطبوع زندگی رو استنشاق کنی

چشمات و ببندی و خیس بشی،

خیس از بارون عشق از بارون احساس...

میشه حس کنی عاشقی؛

هرچند که عشقی نباشی یا حتی معشوقی...

گاهی میشه جاده بشه بال پروازت،

ازش شوق پرواز بگیری و رها بشی از همه همهمه ها

از همه ی تنش ها ... از همه تعلق ها

میشه همه ی احساسات بد رو به پاکی دریا بسپاری و

سرشار از بشی از آبی ِِ همه ی خوبی ها، زیبایی ها...

میشه آرامش و با بند بند وجودت لمس کنی

گاهی میشه عاشق بمونی ... حتی اگه احساسی نباشه

که پا به پای احساست بیاد ...

عهد بسته ام ؛

باخودم ...

که دیگر ... هرگز

هرگز دفترچه های غبار گرفته

پر شده از خاطرات کهنه ام را

خوب یا بد، تلخ یا شیرین،

حتی ورق هم نزنم ...!

می خواهم تمرین کنم

 فراموش کردن را

و بیاموزمنبودن ها را ...

می خواهم تلخی مزه ی قهوه

عادت شود برایم ...!

تو بهانه ای بودی برایم ؛

تا زندگی را گرم بنوشم ،

مثل یک فنجان قهوه تلخ ...

اما نبودنت بهانه ای شد برای یخ زدن ذهنم؛

با کهنگی یادت ...!

ذهن تو از یادم خالی است یا نه، نمی دانم !

من از آغوش گرمت از این پس سرد سردم ...

با رفتنت زندگیم بغض کرده، بهانه ات را می گیرد !

تک ستاره شبهای سردم بودی، که به چشمک های زیبایت دلگرم بودم .

یادت ، خاطراتت ، کلماتت ... در ذهنم به کهنگی ، کتیبه شده اند!

کجایی آسمانی ام ؟؟؟!!!

مرا در بلوای دروغ تنها گذاشتی ...!!!

 نگین

خاطره سلامی آشناو کاغذی که بار اندوهم را به دوش می کشد؛

تمام دل مشغولی این روزهایم را مسبب اند ...!

گونه هایم خیس می شوند از باران ،

جای غم روی شیشه ی تنهایی لحظه هایم جا مانده است ...

دلم اما... کویری بیش نیست؛

دیریست ساحل بغض نگاهم تنهای تنهاست ...!

 امشب، مرغ خیالم به ابرهای سیاه پر میکشد

و فریاد رعد و بوی نم کاهگل ها فضا را پر میکند ...

زمان، عشق را فریاد میزند و

ثانیه ها توقف کرده به دشت و دچار شقایق شده اند ...

و من دوباره به سکوت کاغذ پناه می آورم و باز هم ابتدای دلتنگیست...

پیام احسان علیخانی درباره “ماه عسل” در فیسبوک

خدایا

سلام…

یادم میاد یک سال پیش همین موقع ها

همین ثانیه ها

و همین لحظه ها

یادم می آید به تو گفتم که بد جور دلم برای این حال و هوا تنگ شده بود…

یادم می آید سرسجاده نمازم

هنگامی که دست هایم به سویت دراز شده بود

به تو گفتم: حالم را خوب کن…

از همان احسن الحال ها میخواستم و چه قدر زود جواب خواسته ام را دادی

و در شب سیاهم ماهی را قرار دادی که با نورش زندگی ام را عوض کرد

ماهی که شیرینی اش زیاد بود

مثل عسل…

و نمیدانم چه شد که ماه‌ام رفت…میخواست پشت سرش را نگاه کند اما نگذاشتند

ازتو خواستم که به من او را برگردانی و تو گفتی که صلاحت نیست

و من چه میتوانستم بگویم؟؟؟

امسال میخواهم بزرگ شوم… میخواهم قد بکشم… و روزه سکوت در پیش بگیرم در برابر

تاریکی شب هایم…

محسن چاووشی عزیز راست میگفت

ماه‌ات آنقدر شیرین است که تلخ ترین چیز ها هم در شیرینی اش خللی ایجاد نمیکنند

اما نمیدانم چه کنم با شب هایی که تاریک است…

نمیدانم چه بکنم با کله ای که تهی است از هر چیز…

بچه که بودیم با یه عروسک خوشحال می شدیم ؛

بچگی می کردیم و شاد و بی غم می خندیدیم ...

نمی دونم یهو چی شد بزرگ شدیم !

حالا دنیا هم شادمون نمیکنه ...

یه وقتی خوبی می کردیم ، 

اما حالا نه خوبیم و نه خوبی بلدیم !

یه وقتایی دلمون که می گرفت گریه آروممون می کرد،

اما حالا ...

حالا منتظریم زندگیمون زودتر تموم شه ...!

مثل یه آدم کوکی کوکمون تموم شده ، خاموشیم ...

اون وقتا آدم کوکیامون و بارها کوک می کردیم ؛

اما حالا هیچکس پیدا نمیشه کوکمون کنه ! 

ساده بودیم و سادگی رو حفظ بودیم اما حالا ...

یادم؛

محال است لحظه ای، ثانیه ای غافل شود ،

از یادت ...

تمام رویا و واقعیتم را تصاحب کرده ای ؛

تو ... خودت ... تنهایی ...!

اوج لحظه های زیبایم ، لبخندیست با یادت ...

و عمق لحظه های تلخ تنهایی قلبم ،

قطره اشکیست به یادت ...

کاش می شد بگویم و بدانی ؛

حال و هوای احساسم تنها سرشار از هوای توست

کاش می شد بشود و بفهمی ؛

تمام حرف های خوب گفته ات ،

نهفته است میان ناگفته هایی که انعکاس دارد

باز هم تنها برای تو ...!

دارمت کنارم ، عکس واقعیت ...

درون خیالم ، همیشه ...

همین مرا بس ؛

من با رویاهایم کنار خیالت خوشم و پر از سبزینه ی امید ...!

دنیای سرد و یخ زده ی حقیقی مال تو ... و مال احساست ،

مراقب خودت که نه فقط ،

مراقب خوبی هایت بیش تر باش ...!

بیا آن گونه زیر نور بایستیم؛

که سایه هایمان ...

به هم برسند ...!

بیا در دیار رویاهایمان؛

عشق را زندگی کنیم ...

         زنجیر کرده ام احساسم را

     میان ساعت های تلخ نبودنت

     و ثانیه ثانیه های شیرینِ

     داشتنت در کنارم ...!

     کاش بفهمی ...

     بودنت برایم معنای زندگیست و بس ...!

تنگ ...

نه ... دیگر کلمه ی مناسبی نیست

برای بیان اندازه احساس دلم ...!

برای تو ...

دلم برایت کارش از تنگ شدن گذشته،

خوب من ؛

دلم برایت دیگر دل نیست ...!

اول که خود حوا و آدم بودیم

دیدیم کمی برای هم کم بودیم

چندی که گذشت دست هامان وا شد

انگار نه انگار که با هم بودیم

غریبه شده ام،

حتی برای ستاره ها ...!

قایم می شوند

از مسیر پیچک پر احساس نگاهم؛

بیچاره چشمانم ...

به خالیِ تاریکِ آسمان خیره مانده اند!

و سکوت لحظه ها بیداد می کند،

در سرزمین دریایی قلب کوچکم ...

کاش دلیل این همه تنهایی را

در گوشم زمزمه می کرد ستاره ای ...

هر چند کوچک

کم نور

هر چند خاموش ...!

تو خورشید بودی شاید برایم ...

مهربان، گرم و بی توقع تابنده ...

اما دستان من

شاید باید که از تو دور می ماند ؛

و نگاهم حتی ...

تو ای خورشید زیبای قلبم

در دورترین دورها هم

همچنان ... بتاب، بدرخش، گرم بمان

و همیشگی باش برایم

قلب من نبودنت را عادت ندارد ...

روزهایم ،

روزهای دلتنگیست ...

و لحظه هایم ،

لحظه های بی قراری ...

ساعت هایم ، تاب ماندن ندارند

و پشت هم قطار می شوند ...

دیگر آرامش شب و تاریکی مهتابیش هم،

 درمانم نیست

خاموش شده ام ...

خاموشِ خاموش ...

چون ماهی قرمزی که،

طفلک ...!

دختر بچه شیرین همسایه

به خیالش به خوابی کوتاه فرورفته است ... !

               تو قهرمان داستان ناگزیری بودی

                           که منش به عشق در نوشتم

                                        و من نویسنده ی مغموم داستانی که

                                                      تو پایانش را بی رحمانه رقم زدی

خسته ام از تکرار ...

از کلیشه ها ...

از آسمان ، شب ، سکوت

و همه ی معشوق های همیشگی ام ....

خسته ام از انتظار بی دلیل پشت پنجره احساس

انتظار کسی که نمی دانم کیست

نمی دانم کی خواهد آمد ...!

خسته ام ... خسته ...

چون غروب آفتاب شده ام!

امیدوار، اما نا امیدانه امیدوار ...!

کوتاه و گذرا،

تلخ اما دلنشین...

دلم یک جرعه نفس تازه می خواد

یک قطعه موزیک لطیف و شنیدنی، که زندگی برایم بنوازد

یک حس نو ، که از داشتنش شگفت زده شوم

دلم رها شدن می خواهد  ...

رها شدن از  همه ی حصارهای تکرار زندگی

دلم پرواز می خواهد ...

پرواز از فراز همه ی دل پریشانی ها

و رسیدن به قله ی آرامش

کاش

و ای کاش

ممکن می شدند برای من هم

این نا ممکن ها ...                

به مانند همه کسانی که می اندیشند و باور دارند

هیچ چیز غیر ممکن نیست ...!

تمام جاده های جهان را،

به جستجوی تو آمده ام ...

پیاده ...!

این تو و این پینه های پای من

حال بگو،

در این تراکم تنهایی

مهمان بی چراغ نمی خواهی؟!

خدایا ... مرا ببین، من تنهاترین نیستم
اما حال،تنهام

توي آسمون دنيا هر کسي ستاره داره
چرا وقتي نوبت ماست آسمون جايي نداره 
واسه من تنهايي درده
درد هيچ کس رو نداشتن
هر گل پژمرده اي رو
تو کوير سينه کاشتن
ديگه باور کردم این رو

که بايد تنها بمونم
تا دمه لحظه مردن
شعر تنهايي بخونم

"پررنگترین" خاطره هایم را بر "كمرنگیِ" حوصله یِ این روزهایم می چسبانم

و ته نشین آخرین لبخندها را درعمق  دریایِ غم نگاه می كنم و دست می كشم بر آن

شاید حل شد

به این " گمان" كه دنیایم بهتر شود

پنجره ها را می بندم به روی نسیم كه "كوله بار غصه" دارد

و در خیالم "دانه های سپید" شادی را از پشت

این قاب شیشه ای می شمارم

می ترسم ....حتی از سایه ام ....

دلم عجیب برای یك شادیِ بی دلیل ....تنگ است

كاش كمی مرا بفهمی ...

هنوز گاهی میان آدم ها گم می شوم
کوچه ها را بلد شدم
خیابان ها را بلد شدم
ماشین ها را ؛ مغازه ها را ؛ رنگ چراغ های قرمز را ...
جدول ضرب را حتی ...
دیگر در راه هیچ مدرسه ای گم نمی شوم
ولی هنوز گاهی میان آدم ها گم می شوم
آدم ها را بلد نیستم ...

آه ... از این فاصله ها که هیچ گاه مرحم زخم بی کسی نمی شوند!

آه ... از این جاده ها که نقش جدایی می زنند،

و بوی غربت می دهند ...

این جا که باشی تنهایی ام را با تو تقسیم می کنم وتو سهم لبخند هرروزه ات را به من می بخشی،

و باز هم بوی صمیمیت است که به مشام می رسد...

وطن تو قلب من است ومن تصویر خود را جز در چشمان تو نخواهم یافت ...

برگرد که آسمان این جا … برگرد که آسمان این جا آبی تر است ...

من پر از تردیدم ، پر از فکر و خیال

من پر از تعبیرم ، پر از شعر و سوال

من پر از حس سکوت پر از طرح بهار

خالی از حس ثبوت خالی از صبر و قرار

عاشق پروازم پیله هایم بسته

مانعی نیست ، خودم پر و بالم خسته

 سایه  

  دل بسته ام به سلسله شب های اکنون بی تو بی سرود مانده ...

  و به تو ؛

   که عاشقانه روزهایم را شب می کنی ...