خسته ام از تکرار ...

از کلیشه ها ...

از آسمان ، شب ، سکوت

و همه ی معشوق های همیشگی ام ....

خسته ام از انتظار بی دلیل پشت پنجره احساس

انتظار کسی که نمی دانم کیست

نمی دانم کی خواهد آمد ...!

خسته ام ... خسته ...

چون غروب آفتاب شده ام!

امیدوار، اما نا امیدانه امیدوار ...!

کوتاه و گذرا،

تلخ اما دلنشین...

دلم یک جرعه نفس تازه می خواد

یک قطعه موزیک لطیف و شنیدنی، که زندگی برایم بنوازد

یک حس نو ، که از داشتنش شگفت زده شوم

دلم رها شدن می خواهد  ...

رها شدن از  همه ی حصارهای تکرار زندگی

دلم پرواز می خواهد ...

پرواز از فراز همه ی دل پریشانی ها

و رسیدن به قله ی آرامش

کاش

و ای کاش

ممکن می شدند برای من هم

این نا ممکن ها ...                

به مانند همه کسانی که می اندیشند و باور دارند

هیچ چیز غیر ممکن نیست ...!

تمام جاده های جهان را،

به جستجوی تو آمده ام ...

پیاده ...!

این تو و این پینه های پای من

حال بگو،

در این تراکم تنهایی

مهمان بی چراغ نمی خواهی؟!

خدایا ... مرا ببین، من تنهاترین نیستم
اما حال،تنهام

توي آسمون دنيا هر کسي ستاره داره
چرا وقتي نوبت ماست آسمون جايي نداره 
واسه من تنهايي درده
درد هيچ کس رو نداشتن
هر گل پژمرده اي رو
تو کوير سينه کاشتن
ديگه باور کردم این رو

که بايد تنها بمونم
تا دمه لحظه مردن
شعر تنهايي بخونم

"پررنگترین" خاطره هایم را بر "كمرنگیِ" حوصله یِ این روزهایم می چسبانم

و ته نشین آخرین لبخندها را درعمق  دریایِ غم نگاه می كنم و دست می كشم بر آن

شاید حل شد

به این " گمان" كه دنیایم بهتر شود

پنجره ها را می بندم به روی نسیم كه "كوله بار غصه" دارد

و در خیالم "دانه های سپید" شادی را از پشت

این قاب شیشه ای می شمارم

می ترسم ....حتی از سایه ام ....

دلم عجیب برای یك شادیِ بی دلیل ....تنگ است

كاش كمی مرا بفهمی ...

هنوز گاهی میان آدم ها گم می شوم
کوچه ها را بلد شدم
خیابان ها را بلد شدم
ماشین ها را ؛ مغازه ها را ؛ رنگ چراغ های قرمز را ...
جدول ضرب را حتی ...
دیگر در راه هیچ مدرسه ای گم نمی شوم
ولی هنوز گاهی میان آدم ها گم می شوم
آدم ها را بلد نیستم ...

آه ... از این فاصله ها که هیچ گاه مرحم زخم بی کسی نمی شوند!

آه ... از این جاده ها که نقش جدایی می زنند،

و بوی غربت می دهند ...

این جا که باشی تنهایی ام را با تو تقسیم می کنم وتو سهم لبخند هرروزه ات را به من می بخشی،

و باز هم بوی صمیمیت است که به مشام می رسد...

وطن تو قلب من است ومن تصویر خود را جز در چشمان تو نخواهم یافت ...

برگرد که آسمان این جا … برگرد که آسمان این جا آبی تر است ...

من پر از تردیدم ، پر از فکر و خیال

من پر از تعبیرم ، پر از شعر و سوال

من پر از حس سکوت پر از طرح بهار

خالی از حس ثبوت خالی از صبر و قرار

عاشق پروازم پیله هایم بسته

مانعی نیست ، خودم پر و بالم خسته

 سایه  

  دل بسته ام به سلسله شب های اکنون بی تو بی سرود مانده ...

  و به تو ؛

   که عاشقانه روزهایم را شب می کنی ...